گروه سینمایی هنر و تجربه به نوعی اسباب کاهش نقش نهادهای نظارتی در سیاست گذاری و کانالیزه شدن فیلم ها شده و این امر به صورتی است که فرمول مشترکی از جمع موجود سیاست گذاران سینمای هنر و تجربه به چشم می خورد و این موضوع به روشنی از بروز و ظهور دیدگاه های این افراد در مورد آثار مختلف سینمایی قابل دریافت است.

آسیب دیگری که از این نوع کانالیزه کردن قابل مشاهده است تربیت یافتن شاگردان این دست از افراد تاثیر گذار و افزایش سبک و تفکر آن ها در عرصه سینمای کشور و تکرار دور باطل اصلاح وضع موجود است و نتیجه آن عدم بروز استعدادهای فیلمسازی متفاوت با سبک و سیاق جریان شبه روشنفکری حاکم بر عرصه سینمایی کشور و به تبع آن باعث به حاشیه رفتن افراد دغدغه مند و با تفکرات متضاد و بعضا معارض این جریان می شود.

شاید به این علت است که پرده سینماهای جمهوری اسلامی سال هاست پر شده از آثاری که صرفا یا حدیث نفس فیلمسازان است و یا نسخه تجویز شده ی طبیبان سینمایی بی مدرک و بدون صلاحیت، که البته تمام این موارد مورد حمایت جریان شبه روشنفکری حاکم بر عرصه فرهنگ و هنر بوده و مانع از این می شود که حقوق فرهنگی ملت مورد توجه قرار گرفته و از پدیدآورندگان این گونه محصولات مطالبه شود و به به سبب تدبیر مدبران بنفش، تولیدکنندگان اینگونه آثار با فراغت خاطر بیشتری در حال تولید می باشند و مطمئن هستند که در صورت عدم اقبال و یا مغایرت آثارشان در فضای اکران عمومی؛ موقعیتی به نام گروه سینمایی هنر و تجربه وجود دارد که با روی باز و دستی گشاده پذیرای ایشان بوده و از بیت المال مردم مسلمان ایران به تضمین آینده حرفه ای ایشان مبادرت می ورزد.

قطعا این مهم در بازبینی دقیق فیلم‌های عنوان شده در گزارش عملکرد گروه سینمایی هنر و تجربه و سنجش آن با دستورالعمل های ابلاغی نظام لیبرالیسم در قالب سندهایی همچون سند ۲۰۳۰ یونسکو قابل مشاهده است. سندی که با عنوان رسمی دگرگون ساختن جهان ما: دستور کارش ۲۰۳۰ برای توسعه پایا (Transforming our world: the ۲۰۳۰ Agenda for Sustainable Development) در حال پیاده سازی و تاثیرگذاری بر ساختارهای فرهنگی و اجتماعی بسیاری از کشورها و به ویژه ایران اسلامی بوده و این امر با همراهی ویژه برخی از مسئولان و دست اندرکاران عرصه فرهنگی و بعضی از مدیران سینمایی در حال گسترش و عمومیت یافتن در پیکره تولیدات رسانه ای و بالاخص تحت لوای موجودیتی مجعول با عنوان هنر و تجربه است. موجودیتی که به صورتی محسوس در کلیت فضای سینمای روشنفکری از حضوری ویژه و قابل ملاحظه ای برخوردار بوده است و امروزه بخش قابل توجهی از تولیدات سینمایی کشور را از لحاظ محتوا به سمت و سوی مد نظر و در راستای اهداف تبیین شده در سند ۲۰۳۰ هدایت می نماید.

بذرافشانی تولیدات دو تابعیتی را می بایست در دولت یازدهم و در دوره ی مدیریت جناب آقای ایوبی جستجو نمود؛ آن هنگام که سازمان سینمایی دستورالعملی برای افزایش تولیدات مشترک بین المللی ابلاغ نمودند و صرفا در آن مسائل اقتصادی در نظر گرفته شده بود  و هدف متعالی سینمایی و پیوست مشخص فرهنگی در آن لحاظ نشده بود.

امروزه پدیده سینمای دوتابعیتی با سرعت و شدت فزاینده ای در حال توسعه در میان سینماگران ایرانی است و یکی از عوامل پیشرفت این اتفاق رویکرد متولیان بنفش پوش سال های اخیر سینمای ایران است؛ متولیانی متوهمی که در دوران پس و پیش برجام عرصه ی فرهنگی کشور را درگیر و دار ولنگاری فرهنگی ساخته و با افزایش رویکرد حمایتی خود از این دست فیلم ها، مُهر تاییدی بر اقدامات فرهنگی ویژه در عصر نفوذ فرهنگی زده و گروه سینمایی هنر و تجربه را به عنوان نقطه اطمینان بخش از برای تولید کنندگان این چنین آثاری از برای تداوم حرفه ای خود و موفقیت اکران در ایران محیا نموده اند.

البته باید توجه داشت که به واسطه ضعف نظارت و ارزشیابی و برخی موضوعات مدیریتی دیگر در فضای فرهنگی و سینمایی کشور، بسیاری از آثار دوتابعیتی موجود در سینمای ایران به راحتی در موعد اکران عمومی حاضر شده و با حمایت وقیحانه برخی از متولیان سینمایی، بسیاری از آثار دوتابعتی این روزهای سینمای ایران به سراغ سکسی ترین سرزمین ها رفته و مناطق مشهور گردشگری جنسی (Sex tourism) در جهان را به عنوان لوکیشن خود بر می گزینند و در این راستا به عنوان مثال عبدالرضا کاهانی برای فیلم ما شما را دوست داریم خانم یایا به سراغ تایلند می رود و مسعود اطیابی فیلم سینمایی تگزاسِ را در مناطق معلوم الحال برزیل می سازد و یا آنکه خانم تینا پاکروان برای فیلم سینمایی لس آنجلس – تهران به سراغ لُس آنجلس می رود و در ارکان عمومی نیز با حمایت مواجه می شود. اما همانگونه که بیان شد، گروه سینمایی هنر و تجربه به عنوان نقطه اطمینان بخش از برای این دسته از تولید کنندگان بوده و موجب می شود تا در صورت جریان سازی آثار دوتابعیتی و ممانعت ویژه از اکران عمومی این آثار، همواره موقعیتی با عنوان هنر و تجربه برای ایشان متصور باشد که بتواند از جیب بیت المال به جبران مادی و تداوم مسیر حضور دوتابعیتی ها در عرصه سینمای کشور بپردازد.